Het eerste boek: Hier woont alleen de tijd (2021)

Met elke laag verf of strook behang die wordt aangebracht vullen nieuwe dromen, ambities en herinneringen de ruimtes in een gebouw. Totdat de laatste bewoner of werknemer de deur achter zich dichttrekt. Vanaf dat moment gaat de natuur, ongehinderd door een narratief, een alliantie aan met verpulverde verf en afbladderende kalk. In Hier woont alleen de tijd brengen Maarten Slagboom en zijn dochter Billie Slagboom gebouwen in beeld die door alles en iedereen zijn achtergelaten. Ze treffen er een zone van de verbeelding aan die het particuliere ver ontstijgt, een zone waar je je even nietig als levenslustig voelt. Want nergens is het leven meer aanwezig dan waar het is verdwenen.

Hier woont alleen tijd verscheen bij uitgeverij Kyosei. Beide drukken zijn inmiddels uitverkocht. Het tweede boek is nog volop verkrijgbaar, zie informatie verderop.

Foto uit *Hier woont alleen de tijd* (© Maarten en Billie Slagboom)

Exposities

Van 1 t/m 23 mei 2021 was de expositie Hier woont alleen de tijd te zien in galerie Serieuze Zaken (Rob Malasch) aan de Lauriergracht in Amsterdam. De foto’s waren ook te zien zijn tijdens de KunstRAI, van 8 t/m 12 september 2021.

In de media

Ruimte voor de verbeelding, artikel in het Financieele Dagblad. Download hier een pdf, of klik hier voor de online versie.

Een viering van het leven, artikel in Het Parool. Download hier een pdf, of klik hier voor de online versie.

Vervallen huizen in het volle licht, artikel in het Nederlands Dagblad. Download hier een pdf, of klik hier voor de online versie.

De magische aantrekkingskracht van verlaten gebouwen, interview op NPO Radio 1 / NPO2 in De Nieuws BV.

Het gesprek, interview in Opium op Radio 4, inclusief onze muziekkeuze.

Met Groenteman in de kast: Maarten en Billie Slagboom, podcast, in gesprek met Gijs Groenteman. Plus Gijs Groenteman over het boek in De Volkskrant. (pdf)

Betty Asfalt Troost TV, in gesprek met Paul Haenen.

Schimmelpatronen als kunstwerken, artikel in het Algemeen Dagblad. Download hier en hier een pdf, of klik hier voor de online versie.

Humberto, uitverkiezing van ‘Hier woont alleen de tijd’ tot Radio 1 Non-fictie Boek van de Maand. Boekbespreking door Emma Louise Diest op NPO Radio 1, gevolgd door telefoongesprek (maart 2021). En gesprek tijdens de eindejaarsuitzending waarin het Non-fictie Boek van het Jaar werd verkozen (december 2021).

Maarten en Billie bezoeken over de hele wereld verlaten plekken, interview/reportage in EenVandaag.

Zomergesprek, interview in Langs de lijn en omstreken op NPO Radio 1.

De eeuwige levenscyclus vastgelegd, interview in Digifoto Pro Magazine. Download hier een pdf.

The (un)hidden beauty of out of order architecture, interview in Pantheon//. Download hier een pdf.

Reacties

非常好看的一本關於時間和凝視的書，

每張照片是一幅畫和一首詩，讓我流連許久，

當人們搬離一間房子的時候，總是忘記把時間帶走，時間就孤獨地在那裡老去。

由衷感謝你們那麼動人心魂的表達。

‘Wat een wondermooi boek over tijd en bevroren beelden. Elke foto is een schilderij en een gedicht, waar ik lang bij blijf hangen. Als mensen uit een gebouw verhuizen, vergeten ze telkens de tijd mee te nemen. Tijd wordt dan alleen oud in die ruimte. Heel erg veel dank voor jullie oprechte expressie.’ – Tsai Ming-liang, filmregisseur.

‘Een boek zonder woorden, maar met meer verhalen dan we kunnen schrijven.’ – Emma Louise Diest, boekenredacteur op NPO Radio 1.

‘Fabelachtig mooie foto’s vol schreeuwende stiltes. Ze behelzen het mysterie dat de ruimtes herbergen, en waarvoor de sleutel ergens diep in jezelf moet huizen.’ Roel Bentz van den Berg, schrijver en essayist.

‘Voor de lens van Maarten en Billie worden de huizen en fabrieken personages, die zich soms ternauwernood staande weten te houden onder het gewicht van de vele verhalen die ze met zich meedragen.’ – Jeroen Bos in Het Financieele Dagblad.

‘Deze foto’s zijn zo vol stilte en spanning dat het haast hypnotiseert. Een boek dat je behoedzaam bekijkt, met ingehouden adem, om op de pagina’s niks in te laten storten.’ – Jaap Robben, schrijver.

‘Maarten en Billie Slagboom laten op een prachtige manier de tijd zien die eroverheen is gegaan. De foto’s zijn licht en esthetisch. Hun ziel en zaligheid zit erin.’ – Gijs Groenteman in De Volkskrant.

‘Prachtige publicatie over de tijd die ons aangrijnst vanuit het verval van alles wat mensen bouwen, bij oplevering voor eeuwig en onkwetsbaar lijkt en met de tijd weer tot stof zal vergaan.’ – Ingmar Heytze, dichter.

‘Het ontbreken van informatie prikkelt de verbeeldingskracht van de kijker. Een fotoboek dat zich laat bekijken als een fascinerende tijdreis.’ – Frits Baarda, NBD Biblion.

Het tweede boek: Hier woont alleen de tijd – Dieper de zone in (2022)

Sinds ze zich hebben toegelegd op het bezoeken en fotograferen van verlaten gebouwen, zijn Maarten Slagboom (1970) en zijn dochter Billie Slagboom (2001) steeds dieper doorgedrongen in een zone die gedomineerd wordt door afbladderende kalk, verpulverde verf, beschimmelde behanglagen en oprukkend onkruid. Nergens is het leven meer aanwezig dan waar het is verdwenen, en nergens houdt het leven je zo haarscherp een spiegel voor. Waar de vader in de zone steeds duidelijker ziet wat achter hem ligt, ziet de dochter de keuzes en contouren van het leven dat zich voor haar uitstrekt. Het enige wat ze beiden moeten doen is zich eraan overgeven.

‘Hier woont alleen de tijd – Dieper de zone in’ verscheen bij uitgeverij Kyosei en is verkrijgbaar via de (online) boekhandel.

Foto uit *Hier woont alleen de tijd – Dieper de zone in* (© Maarten en Billie Slagboom)

Onmiddellijk na het verschijnen van hun eerste fotoboek Hier woont alleen de tijd (voorjaar 2021) besloot het tweetal om zich nog verder toe te spitsen op huiselijke, intieme locaties waaraan zij zichzelf en hun eigen levens makkelijk kunnen relateren. ‘Dit boek is in veel opzichten de weerslag van de levensfase waar we in zitten’, zegt Maarten Slagboom. ‘Als je de bekende metafoor van de seizoenen aanhoudt zou je kunnen zeggen dat voor Billie, die 21 is, de zomer aanbreekt en bij mij als vroegvijftiger langzaam maar zeker de herfst invalt. Veel in ons leven draait nu om loslaten, maar op verschillende manieren. We kijken naar hetzelfde in die panden, maar zien iets anders. De confrontatie met die zone waaraan we zo verknocht zijn geraakt, vergroot dat onderscheid uit. Dat maakt het ook tot een heel persoonlijk boek.’

Met hun eerste fotoboek, dat vorig jaar genomineerd werd voor NPO Radio 1 Boek van het Jaar, ontdeden vader en dochter het genre van het imago van duistere sferen en zwarte romantiek. ‘Een viering van het leven’, kopte Het Parool boven een artikel. Om de kijker de gelegenheid te bieden de foto’s op zichzelf te betrekken, worden ook in Dieper de zone in specifieke locaties met hun specifieke geschiedenis niet als bijschrift vermeld. Billie Slagboom: ‘We fotograferen ook nog wel theaters, fabrieken en kantoren, maar uiteindelijk speelt zich in een woonhuis toch de kern van het intieme leven af. Doordat we ons daar nu nog meer op richten, komen we naar mijn gevoel in dit boek nog veel meer tot de kern: dat wij als twee generaties deel uitmaken van de eeuwige levenscyclus. De gebouwen die we bezoeken, met al die sporen van verschillende generaties bewoners, zijn daar de stille getuigen van.’

Lees hier de prachtige tekst die Manon Uphoff schreef bij het boek.

Lees hier de toelichting bij de playlist op Spotify bij het boek.